Annelerinizi sevdiğinizi söylemek için
Ölmelerini beklemeyin.
Anne sevgisi,
Hemen şimdi yaşanması gereken bir sevgi
Fütursuzca, coşkuyla, hatta abartılarak yaşanmasında
Hiçbir beis’in olmadığı sevgi anne sevgisi
Gerçek aşk, beklide bu anne…
Eğer aşk,
Bitmeyen, karşılık beklenmeyen,
Vererek mutlu olunan,
Ve insanın
Bütün yaptıkları ve yaşadıklarından sonra
Bir an gelip kendi kendine
Yaşadıklarında bir eksiklik bulup
“Keşke” dediği, diyebildiği
Vicdan azabı çektiği sevgiyse aşk
Bu duyguları hak eden tek sevgi
Sanırım anne sevgisidir anne.
Bu ruh halindeyim anne
Vahap Bahtiyarzade’nin
“Anam öldü mü” şiirini dinliyorum
Nedense dilime takıldı
Aslında zihnime çakılmış da
Şimdi dilime dökülüyor anne
Ne güzel dizeler
“Sen beni dünyaya getirdin
Bense seni dünyadan gönderiyorum”
Keşkelerin sebebi bu
Vicdan azabının sebebi bu
Bizi dünyaya getireni
Bizim dünyadan yolculamamız
Nankörlük gibi geliyor…
Dünya böyle sürdürüyor varlığını
Bize de annesiz yaşadığımız her günü
Keşke ler’le yaşamak kalıyor.
Bir süre sonra bu keşkeler
Vicdan azabına dönüşüyor.
Ve insan, vicdanını rahatlatmak için
Hatıralar dünyasında
Bir arkeolojik kazı yapma ihtiyacı hissediyor.
Yaşadıklarının tekrarını yapıyor
Vicdanını rahatlatıyor
Ama zihnimin bir köşesinde ki
O keşke hep duruyor
Yaşamadıklarımız ya da
Yaşayamadıklarımız için değilse bile
Anne sevgisinin
Bitmez tükenmez olmasından dolayı
Duruyor.
Dursun anne
Ne diyor şair
“Vakit geçer, sen menden uzaklaşırsın,
Men sene günbegün yaklaşırım. “
