Takvim gazetesi genel yayın yönetmeni Ergün Diler,
“TÜRKİYE’NİN DIŞ POLİTİKASI MİLLİ VE BAĞIMSIZ OLDUĞU ZAMAN ÇOK KİŞİ RAHATSIZ OLUR!” diyor.
Yanlış
19-20. yüz yıllarda
Osmanlı uluslar arası ilişkilerde
Denge politikası takip etti.
Denge politikası:
Borusunu öttüremeyen Osmanlının
Boruyu öttürmek için
Bazen Ali’nin bazen Veli’nin
Nefesinden medet umma politikasıdır.
Sonuç vermişmidir?
Sevr Mondros ortadayken
Hanedan da ortada yokken
Sonuç vermediğini söylemek zor…
Ama sonucun beklenen sonuç
Olduğunu söylemekte zordur.
Cumhuriyet
Dış politikadaki bu denge siyasetini
“Yurtta sulh cihanda sulh” çerçevesinde
“Milli menfaat-bağısızlık” eksenine oturttu
Bu barış politikaları
Lozan’da çözülemeyen sorunların
Çözümünü sağladı.
Çözemediklerimiz de oldu.
Hayat böyle. Hep kazan-kazan olmuyor.
Ama bu siyaset
Ülkeyi ikinci genel savaşın
Dışında tutmayı da başardı.
Bu milli ve bağımsız dönem
1950’lerden itibaren
Değişmeye başladı.
Milli dış politika
Yerini “eksantrik denge”
Politikalarına bıraktı.
“Eksantrik denge” politikası
Osmanlının,
Denge politikası dediği politikaları
Bir merkeze sabitleyerek
Sürdürülen politikadır.
-Batı ve NATO gibi-
Sonuç verdimi? Verdi.
Nasıl sonuç verdiğini
Bütün bu dönem boyunca
En çok “Dost bildiklerim” şarkısını
Söylemek ya da dinlemek zorunda
Kaldığımızı söyleyelim ve de
Daha başka bir şey söylemeyelim
İki kutuplu dünyanın
Hak ile yeksan olmasından sonra
Türkiye dış politikasını
Kısa bir arayıştan sonra
“Stratejik derinlik”
Politikasına çevirdi
Bu politikanın derinliği
Osmanlının coğrafyasında
“Ilımlı İslam” borusu öttürme,
Stratejisi ise boru için gerekli nefesi
Batıdan tedarik etme üzerine kurulmuştur.
Melez bir politikaydı
Osmanlının denge politikası ile
Ellilerden sonra uygulanan
Eksantrik denge politikaları karşımı
Bir politikaydı
Batının nefesi
Ilımlı İslam Borusu’nun
Öttürülmesine yetemedi.
Emevi camiye namaza giderken
Eldeki cemaatten olduk.
Doğuya döndük
Hala nereye gittiğini bilmediğimiz
Ama hayra da yormadığımız
Bir alametin sırtındayız…
