Bir tarihte,
muhtemelen 1789 yıllarında,
İstanbul’da, Sultan Ahmet civarında,
tam olarak ta Sokullu Mehmet paşa yokuşunda
3.Selim maiyeti ile
“kalyoncu neferi”
görünümünde
“tebdil kıyafet”
gezerken bir kadın sesi duyarlar.
Bir “tulumbacı zorba”nın
bir kadını, ite kaka çekiştirdiğini görürler.
Kadın yakın mahallede oturduğunu,
ehli namus olduğunu,
çocuğunun hasta olduğunu,
ilaç almak için sokağa çıktığını,
ilaçlarında yanında olduğunu söylemekte,
zorba başı bunlara hiç aldırmayıp,
kadını bir yerlere sürüklemekte,
itip kakmaktadır.
Kadın ümidinin bittiği anda
kalyoncu kıyafetindeki kişileri görünce,
yardım ister.
“Beni bu zalimin elinden halas edin”
diye yalvarır.
Kalyoncu kıyafetindeki padişah
olaya müdahil olur.
Ama tulumbacı zorba,
dışardan birilerinin işe karıştığını görünce
daha da kızar, köpürür,bıçağına sarılır
ve kim olduğunu bilemediği padişaha saldırır.
Padişah daha atik davranır
tulumbacı zorbayı kılıcıyla ikiye biçer.
Padişah ertesi gün bir ferman yayınlar.
Ferman şöyledir:
“Sokullu Mehmet paşa yokuşundaki tulumbacı,
tarafımdan öldürülmüştür.
Mirasçıları varsa mahkemede hesap vermeye hazırım.”
Bunlar Osmanlıydı.
Sokakta “bacılarını” böyle koruyor,
mahkemede hesap vermeyi de taahhüt ediyorlardı.
çakmaları ise;
Görmedikleri,
bilmedikleri
sanal olaylardan,
“bacı edebiyatı” yaratıyor,
mahkemede hesap vermek bir yana,
hesap soracak mahkemeleri de tarumar ediyorlar.
