Ay: Şubat 2015

Sen Annemin Bana aldığı Eskidikçe Oynamaya doyamadığım Zaman, zaman Kırılgan Her şeye rağmen Her şeye dayanan Yanımdan ayırmadığım Ayıramadığım Yokluğunu düşünmediğim Düşünemediğim Benim için Vazgeçilemeyen Benimle özdeşleşen Bir oyuncaksın   Sen Annemden bana kalan Ömre bedel bir hatırasın  

İlkbahar yaz Sonbahar kış Mevsimler Hep yalanmış   Bir tek mevsim varmış Aşk mevsimi Her demi sağanak Sevgi yağışlı Bir mevsimmiş Essahmış  

Aşk bir alem Silsen bir kalem Geriye Sıfır ve sonsuzluk kalır El lalem.  

Hasan Avcı dayanamadı. “Şiir senin neyine Sen dön dedi kendi nesir’ine.” Haklı. Aslında yazdığım şeylere şiir demiyorum. Şiiri bir yaşam şekli olarak görmem buna engel. -Avcı faktörü-de yok değil. Benim yaptığım. Yoğunlaşmış duygularımı Redifli kafiyeli Bir nesir olarak Kaleme almak. Şu aralar biraz fazla duygusal’ım. Ya yaşımdan, Ya da, Yaşadıklarımdan dolayı. Hasan’ım bir daha şiiri sadece okurum. Söz  

Babaydı Dedeydi Amcaydı Arkadaştı Dosttu Kalenderdi Mustafa’ydı küçüktü Basmacıydı Mustafa Küçükbasmacıydı Dün vardı Hayattaydı Yaşıyordu Bugün Rahmet-i rahmana kavuştu