Yazar: Mehmet ÇEVİK

Kazandığını sandığı anda Kaybedermiş bazen insan Ölüme ilk adımının Doğum olması gibi     Bazen de, Kaybettiğini düşünürken Kazançlı çıkarmış insan Ölüp cennete gitmek gibi   İnsan; Hayatı kazanmak Ya da Kaybetmek üzerinden Yaşadığında kaybedermiş   Kazanmak Hayatı kazanmak Yaşamak için yaşamak Zevk almak zevk vermekmiş.    

Sevgi ne ki Uhrevimidir Dünyevimidir sevgi   Sevgi ne ki Şiddet mi? Şefkat mi ister sevgi Zerre miktar şiddeti Kabul eder mi? Sopa Allah’ında olsa Sopa içerir mi sevgi Şiddet içerse de ilişki Şiddet talep eder mi sevgi     Sevgi ne ki Beşerimidir İlahimidir sevgi Eşitler arasında saygımı Üstünün himayesi mi sevgi     Sevgi ne ki Elini tutmak mı cananın Cana koyarcasına Yoksa elinden tutmak mı birinin Yanında tutarcasına   Sevgi ne ki Ne ki sevgi    

Dün Artık dün değil Dünü bu güne çektik Yarını öteledik oğul   Yarında Artık yarın değil Yarını yarına gömdük Geleceği öteledik oğul   Gelecekse Artık gelecek değil Zamanı kilitledik Bir ömrü öteledik oğul   Ömür se Artık yaşam değil Ölümü kutsadık Hayatı öteledik oğul   Ne zamandır zaman Ne mekân mekândır Ne de insan insandır oğul   Yeisi benliğimiz yaptık Düşlerimizi öteledik oğul    

Nokta, nokta doğdun Nokta, nokta öldün Kendini ateşlere salıp Bir ömrü beyhude yedin   Değer mi?   Attığın taş Ürküttüğün kurbağaya değer mi?   Dünden bu güne geçmiş Bu günden yarına gelecek Geçmişle gelecek arasında ki Günü bu günü zir zibil ettin   Değer mi?   Attığın taş Ürküttüğün kurbağaya değer mi?   Bir memurun önünde Karşı cinsten birine Bir ömür iyi günde kötü günde Birlikte olma sözü verdin Bir imza attın   Değer mi?   Attığın taş Ürküttüğün kurbağaya…

Yüz yıl önce verdiğin randevuya Saat verdim konum attım Balkonda saat on da dedim Bekledim Gelmedin ay   İnatla bekledim İki eli kanda da olsa Gelir dedim Tutulurken değil Kurtulurken geldin ay   Üstün başın kan revan içinde Müstehzi bir gülüş yüzünde Yüz yıl sonra buluşalım dercesine Esip geçtin ay Vay Ay Vay