Yazar: Mehmet ÇEVİK

Ellerinde sopa Yüreklerinde kin Öldüresiye vuruyorlardı Hayata dair umudu vardı gencin Güldü   Öfkeyle ağızdan çıkan bir söz Sopanın yapamadığını yaptı Yaşayasını kırdı gencin Öldü

Kalabalıklaşıyor hayat Kalabalıklaştıkça Yalnızlaşıyor Gidenin farkına bile varmaz oluyor insan   Hayat kalabalıklaşıyor, İnsan yalnızlaşıyor Giden gittiğiyle kalıyor, kalan kaldığına pişman   Dönme dolap misali hayat beygiri insan Hele dur, gide dur, bre dur derken Bir başınalık hakikatini yaşıyor insan

Bir ara Sevmiştik birbirimizi Çılgın zamanlar Yaşamıştık bir ara   Bir ara Mesafe koydun aramıza Toz Pembe hayatımız Alaca karanlığa döndü Zifiri karanlık bastı sonra Karabasanlar misali Bozuştuk o ara     Sen beni sensiz bırakıp Sırra kadem bastın Ben kendi karanlığımda Senden bir ses Bir seda bekledim o ara Bir ara istedim ki beni… Bir ara   Bu ara Dünyayı renksiz Hayatı sensiz Sevdayı zevksiz Ölümü sessiz yaşıyorum Ne ara ne sor beni İstemiyorum bu ara   Rabbimden rahmet…

  Sırça köşkün kadim kuralı Düşman büyütür Öfke zinde tutar Dostları öldürür insanı Sırça köşkün budur kuralı Düşman zinde tutar Öfke büyütür kini Dostları, diliyle gömer insanı

Cemal Süreyya’nın “tek adam” kitabından ilhamla Bir ülke Kaf dağının berisinde Bu ülkede bir adam Ve bir adamın Milletim dediği Milleti vardı   Gün geldi O asude ülkede Fırtına sarstı temeli Kıyamet koptu.   Ülke kayarken Altından milletin Millet uyuyordu    Kaf dağının Berisindeki ülkede Fırtına sonrası geride Bir adam kaldı   O adam Zaten vardı